© ap.Ze dacht dat ze meeuwen hoorde krijsen, maar het bleken mensen in doodsnood. De Italiaanse Grazia (50) was toevallig op zee, toen het schip met vluchtelingen zonk bij het eiland Lampedusa. Ze hielp 47 mensen te redden, maar huilt nog altijd om de rest. 'Ik heb er zoveel zien verdrinken.'
Het beeld zal nooit meer van haar netvlies gaan, schrijft het AD. Grazia Migliosini weet in die gruwelnacht niet wat ze ziet: zeker honderd mensenhoofden, die soms boven de golven uitsteken, en dan weer ondergaan. 'Eerst denk je: 'Wat is hier aan de hand?' En dan twijfel je natuurlijk niet meer. We hebben zoveel mogelijk mensen uit het water proberen te halen. Maar het was heel moeilijk. Ze waren nat, velen zaten onder de olie die uit het gekapseisde schip was gelopen. Soms waren ze zo glad, ze gleden zo uit onze handen vandaan. Als we ze uit het water trokken zeiden ze 'Dank u, dank u'. Maar ik heb er zoveel zien verdrinken.'
Tegen wil en dank is Grazia de eerste helpster van de ongeveer vijfhonderd ongelukkigen aan boord van het wrakke kleine vissersschip met asiel- en gelukszoekers, dat woensdagnacht de oversteek probeert te maken van het arme Afrika naar het rijke Europa. Een paar dagen later loopt ze, zo melden de Italiaanse media, nog altijd wezenloos rond op de kade van Lampedusa. Als ze niet, in soms verwarde zinnen, over de ramp praat, dan huilt ze.
Vissen
Grazia, die op Lampedusa een klein winkeltje drijft, is die nacht toevallig op zee. Ze is er met zeven vrienden aan het vissen. Rond 5.30 uur, terwijl een deel van het gezelschap slaapt, horen ze een verschrikkelijk geluid. 'Ik dacht aan meeuwen, die vreselijk aan het krijsen waren. Maar mijn vrienden zeiden: het zijn mensen, het zijn mensen. Toen zijn we omgedraaid, en meteen die kant uitgevaren. En toen zagen we het.'
Haar hulpactie levert haar een titel op die ze niet wil: de heldin van Lampedusa. Zij en haar vrienden worden niet alleen geroemd om hun eigen werk, maar ook omdat ze alarm slaan, zodat anderen te hulp kunnen schieten. Maar voor heel veel mensen is het al te laat.
Op dit moment zijn er 195 lichamen geborgen, volgens de Italiaanse autoriteiten vooral mensen uit Somalië en Eritrea. Ongeveer 170 mensen worden nog altijd vermist, zo'n 155 mensen hebben het overleefd. Van die overlevenden heeft een op de drie het leven te danken aan Grazia en haar vrienden: ze blijven maar mensen aan boord trekken, als ze ze vast kunnen houden tenminste. Maar om de geredden heen drijven nog veel meer mensen in zee.
Als er 47 aan boord zijn, vaak warmgehouden met de kleren van de Italianen, kan er echt niemand meer bij. 'We dreigden zelf te zinken, we konden niets anders meer doen dan daar weggaan. Maar ze bleven maar zeggen, in het Engels: 'Help onze kinderen, er zijn nog zoveel kinderen'.'
Als ze er alleen maar aan denkt, huilt ze alweer. 'Kunt u het zich voorstellen hoe het is als je iemand in doodsangst aanziet, en het lukt je niet om hem te redden?'
Bron
Grazia, die op Lampedusa een klein winkeltje drijft, is die nacht toevallig op zee. Ze is er met zeven vrienden aan het vissen. Rond 5.30 uur, terwijl een deel van het gezelschap slaapt, horen ze een verschrikkelijk geluid. 'Ik dacht aan meeuwen, die vreselijk aan het krijsen waren. Maar mijn vrienden zeiden: het zijn mensen, het zijn mensen. Toen zijn we omgedraaid, en meteen die kant uitgevaren. En toen zagen we het.'
Haar hulpactie levert haar een titel op die ze niet wil: de heldin van Lampedusa. Zij en haar vrienden worden niet alleen geroemd om hun eigen werk, maar ook omdat ze alarm slaan, zodat anderen te hulp kunnen schieten. Maar voor heel veel mensen is het al te laat.
Op dit moment zijn er 195 lichamen geborgen, volgens de Italiaanse autoriteiten vooral mensen uit Somalië en Eritrea. Ongeveer 170 mensen worden nog altijd vermist, zo'n 155 mensen hebben het overleefd. Van die overlevenden heeft een op de drie het leven te danken aan Grazia en haar vrienden: ze blijven maar mensen aan boord trekken, als ze ze vast kunnen houden tenminste. Maar om de geredden heen drijven nog veel meer mensen in zee.
Als er 47 aan boord zijn, vaak warmgehouden met de kleren van de Italianen, kan er echt niemand meer bij. 'We dreigden zelf te zinken, we konden niets anders meer doen dan daar weggaan. Maar ze bleven maar zeggen, in het Engels: 'Help onze kinderen, er zijn nog zoveel kinderen'.'
Als ze er alleen maar aan denkt, huilt ze alweer. 'Kunt u het zich voorstellen hoe het is als je iemand in doodsangst aanziet, en het lukt je niet om hem te redden?'
Bron
Geen opmerkingen:
Een reactie posten