Wie zijn voor en wie zijn tegen militaire actie in Syrië?

© belga.


Een militaire interventie in Syrië lijkt dichterbij te komen. De Verenigde Staten en Groot-Brittannië brengen steeds meer schepen en vliegtuigen in stelling, maar de Amerikaanse president Barack Obama zegt nog geen beslissing te hebben genomen. Andere landen lijken minder snel bereid tot een interventie. Een overzicht




Verenigde Staten

De VS probeerden zich lang afzijdig te houden, maar door de recente aanval met chemische wapens heeft Syrië de 'rode lijn' overtreden, die Barack Obama vorig jaar duidelijk als grens heeft aangegeven. Sindsdien lijkt een militaire interventie snel dichterbij te komen. Het Pentagon zou vooral een snelle en korte aanval te overwegen, waarbij luchtaanvallen de belangrijke posities van de Syrische president Assad moeten verwoesten. De inzet van grondtroepen lijkt niet bespreekbaar te zijn.

Groot-Brittannië

De Britten zijn traditioneel de eerste bondgenoot van de Amerikanen en ook nu staan ze klaar om militair bij te springen. Een Britse luchtmachtbasis in Cyprus wordt intussen overspoeld door gevechtsvliegtuigen. De Britten zeggen echter met grote stelligheid dat ze willen wachten op een VN-resolutie.

Frankrijk

Frankrijk heeft altijd een belangrijke rol gespeeld in de Syrische opstand. Zo was het een van de eerste landen die de oppositie officieel erkende, en wist ze het Europese wapenembargo op te heffen zodat het de Syrische rebellen konden bevoorraden. Na de chemische aanval vorige week vroeg de Franse minister van Buitenlandse Zaken, Laurent Fabius, al snel om een krachtige reactie.

Rusland

De Russen zijn de trouwste bondgenoten van de Syrische president Assad. Ze zijn dan ook erg kritisch over de westerse drang naar een militaire interventie. Zo waarschuwen ze voor dramatische gevolgen voor de regio, en mag er sowieso geen actie ondernomen worden zonder goedkeuring van de VN-Veiligheidsraad. Rusland heeft daar echter vetorecht, en heeft al gezegd dat te zullen inzetten.

China

De Chinezen staan Rusland al maandenlang bij om resoluties over Syrië te blokkeren. Net als de Russen waarschuwen ze voor de gevolgen van een aanval.

Turkije

De Turkse regering is van begin af aan erg kritisch over Assad. De grenzen worden namelijk overspoeld door Syrische vluchtelingen. Turkije heeft dan ook al aangegeven een internationale coalitie tegen Syrië te willen ondersteunen, zelfs zonder een akkoord van de VN-Veiligheidsraad.

Israël

Net als de Amerikanen probeerde Israël zich initieel afzijdig te houden. Intussen heeft het land echter al luchtaanvallen in Syrië uitgevoerd, omdat de Libanese Hezbollah via het land wapenbevoorradingen krijgt. Na het gebruik van chemische wapens, hintte premier Netanyahu naar militaire actie. Toch blijven politici in het land onzeker over deelname. Er wordt namelijk gevreesd voor raketaanvallen op Israëlische steden, zoals gebeurde in de Eerste Golfoorlog in 1991.

Saoedi-Arabië en Golfstaten

De Saoedies zijn al jaren een grote tegenstander van de Syrische regering. Samen met andere Golfstaten zijn ze dan ook een van de grootste bevoorraders van de Syrische rebellen. De Saoedische ambassadeur in Washington probeert de westerse wereld over te halen om actie te ondernemen.

Libanon

De Libanese overheid is geen voorstander van een militaire interventie. Hoewel er al tientallen Libanezen zijn omgekomen na spanningen rond Syrië, ziet Libanon geen heil in een aanval. Volgens Buitenlandminister Adnan Mansour zou dat de stabiliteit en veiligheid in de regio niet ten goede komen.

Iran

Iran ondersteunt het Syrische regime openlijk. Het land zou Assad en zijn regering wapens en geld leveren om de rebellen terug te dringen. Iraanse politici zijn dan ook erg kritisch over de westerse drang naar een interventie: ze wijzen op een complot van het Westen en een aantal Arabische (soennitische) landen, om Assad af te zetten.

Syrië was de enige bondgenoot van Iran tijdens de 8 jaar durende oorlog met buurland Irak. Bovendien beschouwt Teheran Syrië samen met de gebieden in Libanon die door Hezbollah worden beheerst, als de eerste defensielinie in geval van een aanval vanuit Israël of het Westen. Voor Iran is de relatie met het regime in Damascus dus ook van strategisch belang.



Irak, Egypte, Jordanië

Irak, Egypte en Jordanië proberen zich veelal afzijdig te houden van het conflict. Jordanië zei niet gebruikt te willen worden als uitvalsbasis van de internationale coalitie, Irak is tegen een interventie, en Egypte heeft zelf al genoeg problemen om zich met Syrië bezig te houden.




Bron
Lees ook: Inlichtingendiensten VS: twijfel over bewijzen chemische aanval Assad
Lees ook: Obama: 'Nog geen besluit' over aanval op Syrië