Na het drama van Ruben (9) en Julian (7) resteert de vraag: waarom? Hoewel de exacte motieven van vader Jeroen onduidelijk zullen blijven, is er over kinderdoders wél meer bekend. Als ogenschijnlijk normale mensen lopen ze rond, maar met een sluimerende psychische stoornis die ineens 'explodeert'. Dat meldt het Algemeen Dagblad.
Ze zijn de vriendelijke buur, de liefhebbende vader of moeder. De helft van hen is allochtoon, de meesten in hun jeugd mishandeld. Dikwijls zijn er relatieproblemen, of moeilijkheden met de opvoeding, maar ze mishandelen hun kinderen doorgaans niet. Ze zijn gemiddeld intelligent, hebben geen strafblad, geen verslavingsproblemen.
Eigenlijk, schetst klinisch en forensisch psycholoog Toon Verheugt tegen het Algemeen Dagblad, is er doorgaans niet veel af te zien aan de daders van familiedrama's.
Verheugt deed onderzoek naar ouders die hun kinderen doodden. Zijn conclusies zijn even verhelderend als verontrustend: deze daders leken normale mensen. 'De omgeving, maar zelfs hun partner merkt dikwijls niets aan hen, terwijl er soms sprake is van een depressie. En dan ineens gaat er iets mis in hun leven. Waar de ene persoon kan rouwen om een ernstig verlies, worden deze mensen gewelddadig.'
Drie groepen daders
Verheugt onderzocht 60 kinddodingen tussen 1994 en 2003, gepleegd door 53 ouders. Uiteindelijk kwam hij tot drie groepen daders.
Als eerste is er de neonaticide-pleger (altijd een vrouw) die haar kind binnen 24 uur na de geboorte ombrengt, vaak nadat ze de zwangerschap verborgen hield. De infanticide-pleger doodt het kind binnen een jaar na de geboorte. Vaak zijn dat eveneens vrouwen (ruim 66 procent) die de baby niet willen of lijden aan een psychose.
De vader van Ruben en Julian behoort tot de groep filicide-plegers, een ouder die zijn kind doodt dat ouder dan is één jaar. Dit zijn even vaak mannen als vrouwen.
Onderzoek door Verheugt heeft over die groep meer duidelijk gemaakt. Vooral hoe ogenschijnlijk normaal ze zijn. De buitenwereld zag het drama niet aankomen. Het leek zo'n normaal gezin, klinkt het steevast. 'Aan de buitenkant lijkt alles normaal. Hun slachtoffertjes waren geen ziekelijke of bijzonder moeilijke kinderen. Maar dat is de buitenkant. Van binnen broeit het bij deze mensen. Negentig procent van hen kampt met een psychiatrische of persoonlijkheidsstoornis. Vaak is er een trauma, een onverwerkt verlies van bijvoorbeeld ouder, broertje of zusje.'
Dan is er 'een moment'
Niet zelden mondt het uit in depressies. 'Hoewel zij dit zelf niet eens altijd merken, zelfs de partner niet. Ze lopen er mee door.'
En dan is er 'een moment'. 'Vaak is er een verlies. Of de dreiging ervan. Een scheiding, verlies van voogdij, een sterfgeval. Ze zien de zin van het leven niet meer. Vaak vinden ze dat ze gefaald hebben als ouder. Sommigen willen dood en zijn ervan overtuigd dat hun kinderen óók geen goed leven hebben zonder hen. Een explosie eigenlijk.'
Verheugt wil niet speculeren over de zaak van de Zeister broertjes, dat het wraak was omdat de vader zijn kinderen minder te zien zou krijgen, zoals de politie suggereert. 'In het algemeen: natuurlijk zijn er zaken waarbij de vader denkt: als ik ze niet kan hebben, krijgt niemand ze.'
Ongeveer 10 procent van alle Nederlanders heeft een persoonlijkheidsstoornis. Maar waarom de een wél en de ander niet tot geweld overgaat weet niemand. Dat wordt volgens Verheugt niet duidelijk uit onderzoek.
Bron
Geen opmerkingen:
Een reactie posten