'Sigaret heeft op 9/11 mijn leven gered!'

© afp

Zondag is het tien jaar geleden. Die gruwelijke dag waarop zoveel mensen het leven lieten door de aanslagen in de Verenigde Staten. Wie zich niet op één van de rampplaatsen bevond, mocht zich gelukkig prijzen. Sommige mensen hoorden er wel te zijn, maar waren door toevalligheden niet op hun plek. Pakkende verhalen over het lot van de overlevenden.


Te laat komen door een trage metro, een sigaret gaan roken, een omweg maken om van het mooie weer te genieten, je verslapen. Kleine beslissingen en toevalligheden beslisten die ochtend over mensenlevens. Overlevenden vragen zich tien jaar later nog steeds af waarom net zij wel gered werden. Vaak voelden ze het voorbije decennium de druk om iets bijzonders te doen met hun leven, uit dankbaarheid. CNN zocht de geluksvogels van 9/11 op.









Greer Epstein
Greer Epstein nam normaal nooit pauzes op de werkvloer van Morgan Stanley. Ze had immers geen tijd om haar bureau op de 67ste verdieping van het WTC in New York te verlaten. Tot ze op 11 september omstreeks twintig voor negen een telefoontje kreeg van een collega. 'Wat denk je van een sigaret?' Greer wist toen nog niet dat het antwoord op die vraag over haar leven zou beslissen.

'Waarom eigenlijk ook niet?', bedacht Greeg zich. De man wilde haar spreken over een geplande werkvergadering. Ze verliet haar kantoor en nam de lift naar beneden. Onderweg voelde ze het ding even schudden, maar dat was niet ongewoon. Toen ze aan de uitgang kwam, zag ze mensen op straat verstijfd naar boven kijken. Plots merkte ze dat er rook uit een gat in de noordelijke toren van het WTC steeg. Ook hoorde ze een vliegtuig en zag ze hoe het toestel zich in haar gebouw boorde. Als ze toen zoals gewoonlijk was blijven verder werken, had ze het niet meer kunnen navertellen. Een sigaret had haar leven gered.

Daniel Belardinelli
Greer Epstein is niet de enige die 9/11 door een stom toeval overleefde. Daniel Belardinelli was door zijn oom uitgenodigd voor een tripje naar Yosemite National Park. Hij mocht de gratis kilometers van een vriend gebruiken om de vlucht naar San Francisco te betalen. Een week voor hun vertrek moest Daniel de reis afzeggen wegens verplichtingen voor zijn werk. Op 11 september 2001 stierf zijn oom aan boord van United Airlines 93.

Daniel voelde zich de eerste weken schuldig omdat hij de ramp overleefd had. Maar hij herinnerde zich het advies van zijn overleden oom: 'Je moet je leven leven. Rampen zijn in het verleden gebeurd.' Daniel ging gewoon verder met zijn leven, Greer besloot echter ingrijpende veranderingen door te voeren. Ze beseft dat ze normaal in haar kantoor had moeten zitten, aangezien pauzes niet aan haar besteed waren. Vandaag geeft ze haar collega's de raad om hun leven niet rond hun werk te laten draaien.

'Ik woonde in Morgan Stanley. Mijn leven was mijn werk', zegt ze. 'Voor ik ontslagen werd, had ik bijna 20 jaar voortdurend gewerkt. Ik nam geen vakantie.' Momenteel is Greer nog steeds werkloos, maar ze verdient af en toe bij door financieel advies te geven. De verzorging van haar 89-jarige moeder staat nu centraal in haar leven. 'En sinds die dag heeft mama me nooit meer berispt omdat ik rook', grapt ze.

Elise O'Kane
Sommige overlevenden zijn overtuigd dat die dag iemand anders in hun plaats gestorven is. Elise O'Kane is stewardess en wilde graag haar gewoonlijke vlucht van Boston naar Los Angeles uitvoeren. Maar toen ze in augustus haar werkprogramma voor september zou invoeren, haalde ze per ongeluk twee codes door elkaar. Daardoor kreeg ze het verkeerde werkschema. Ze slaagde er uiteindelijk wel in om al haar vluchten met andere collega's te wisselen, behalve vlucht 175 op 11 september.

Op 10 september probeerde ze 's avonds in te loggen om die vlucht alsnog aan te vragen. Het systeem blokkeerde echter en toen haar aanvraag eindelijk was ingediend, bleek de deadline met één minuut verstreken te zijn. Ze zou de dag nadien dus naar Denver moeten vliegen, en niet naar Los Angeles. 'Ik was helemaal niet blij met die vlucht en reed woedend naar het werk', zegt Elise.

Op het busje dat personeel naar de luchthaven brengt, zat ze die ochtend naast de 33-jarige Robert Fangman. Hij was aan het opscheppen over hoe hij was opgeroepen om naar LA te vliegen, waar hij een Bloody Mary zou drinken op een zonnig plekje. 'Niet te geloven', zei Elise tegen Robert. 'Ik heb gisteren nog geprobeerd om die vlucht aan te vragen!' Maar ze genoot wel van zijn jeugdig enthousiasme en besloot verder te zwijgen.

Elise vertrok met haar vliegtuig richting Denver tussen de twee toestellen die in het WTC crashten. Fangman en de andere collega's van Elise kwamen enkele ogenblikken later om het leven. 'Waarom ik en niet die andere geweldige mensen?', vraagt Elise zich af. 'Ik ben helemaal geen heilige of geen engel?' Andere collega's waren blij dat Elise niet aan boord was: 'God heeft plannen met jou, je was niet bestemd om daar te zijn.'

Gefrustreerd nam Elise een tijdje vakantie. Ze had het gevoel dat de wereld veranderd was, dat zij veranderd was. Elise liet de luchtvaart even achter zich en besloot weer te gaan studeren. Hoewel ze geen bloed kon zien, koos ze voor geneeskunde. Ze had immers al veel familie in die sector. In 2004 studeerde ze af als verpleegkundige, waarna ze zich specialiseerde in cardiologie.

Toch heeft ze haar verleden niet opgegeven. Ze werkt nog regelmatig voor American Airlines. 'Als ik had opgegeven, zouden de terroristen gewonnen hebben. Dan hadden ze me iets ontnomen waar ik van hield.' In 2005 stapte ze aan boord van haar eerste vlucht sinds 9/11. Ze legde het vertrouwde traject af van Boston naar Los Angeles. Daar ging ze naar een bar waar Fangman haar over verteld had en bestelde een Bloody Mary. Elise heeft ook de familie van de man opgezocht en houdt vandaag nog steeds contact via e-mails.

Rob Herzog
Rob Herzog moest op 11 september rond kwart voor negen bij Marsh & McLennan zijn, op de 96ste verdieping van de noordelijke toren van het WTC. Hij was er de vicevoorzitter van het verzekeringsbedrijf. Op weg naar zijn werk stopte Rob even in het postkantoor. Hij probeerde van een lokale metrolijn over te stappen, maar merkte dat het erg druk was. 'Ik heb claustrofobie en besloot via de lokale lijn verder te reizen', zegt hij. Daardoor zou hij echter te laat op de werkvloer aankomen.

Uiteindelijk was hij maar net te laat, maar vijf minuten eerder was een Boeing 767 in zijn kantoorgebouw gevlogen. In zijn bedrijf waren toen al 295 mensen om het leven gekomen. Met veel collega's had hij een vriendschappelijke band. 'Ik voelde me zo schuldig.' Het werd helemaal moeilijk toen Rob vijftien verschillende afscheidsdiensten moest bijwonen.

In 2002 gaf Rob zijn werk op en startte hij een sportgroep die allerlei competities organiseert waar mensen kunnen sporten en socializen. Tien procent van de opbrengst gaat naar een goed doel dat de leden van zijn groep mogen kiezen. De man die op 11 september 2001 nog in een maatpak door de metro van New York snelde, zal op dezelfde dag in 2011 een sportoutfit dragen. En met een brede glimlach door de stad lopen. Hij is intussen ook twee keer vader geworden en beseft hoeveel geluk hij heeft gehad. De vraag waarom hij het overleefde, stelt hij zich niet meer. Dat bleek de enige manier om opnieuw rust te vinden.
(Redactie)

Bron