Zeepaardje is uitmuntend jager dankzij vreemde vorm kop

Als een zeepaardje gaat jagen, gooit hij zijn kop in zijn nek en schiet hij geruisloos door het water. © afp.

Zeepaardjes zijn een van de langzaamste vissen die we kennen, maar ze blijken ook meedogenloos snelle jagers te zijn. En dat hebben ze mede te danken aan de vorm van hun kop, schrijven biologen in Nature Communications.


'Het zeepaardje is een van de langzaamst zwemmende vissen die we kennen, maar ze zijn in staat om met ongelooflijke snelheden hun prooien te vangen', zegt onderzoeker Brad Gemmell in Nature Communications. 'In rustig water vangen zeepaardjes 90 procent van hun beoogde prooi. Dat is extreem hoog, en we wilden weten waarom.'

De dieren hebben een geheim wapen om hun prooi, Roeipootkreeftjes (ook wel de watervlooien van de zee), te vangen. Hun eigenaardige snuiten zijn zo gevormd dat de zeepaardjes zeer weinig rimpelingen in het water maken wanneer ze bewegen. En dat is juist hetgeen waardoor roeipootkreeftjes hun vijand herkennen.

'Roadrunner-stijl'
'Als je een roeipootkreeftje bent, ben je een gewilde prooi in de oceaan', zegt Gemmell. 'Ze hebben een aantal behoorlijk indrukwekkende manieren ontwikkeld om te voorkomen dat ze opgegeten worden: gevoeligheid en snelheid.' Roeipootkreeftjes, kleine kreeftachtigen, kunnen geen beelden zien en vertrouwen op hun gevoeligheid voor deining in het water wanneer roofdieren ze naderen. 'Zodra ze dat voelen, zijn ze weg daar, 'roadrunner-stijl'.'

De kreeftjes hebben een van de kortste reactietijden ooit gezien in het dierenrijk. Binnen ongeveer twee of drie milliseconden nadat de roeipootkreeft zijn aanvaller voelt, schieten ze weg. Ze kunnen dan een snelheid van meer dan 500 lichaamslengtes per seconde bereiken.

Om zo'n snelle prooi te kunnen vangen, moet een zeedier net iets sneller zijn. Uit eerder onderzoek bleek al dat zeepaardjes beter zijn in het vangen van roeipootkreeftjes dan anderen.

De onderzoekers volgden een dwergzeepaardje met een 3D-camera. Zodra het zeepaardje gaat jagen, gooit het zijn kop in zijn nek en zuigt zijn prooi vervolgens naar binnen. Dit gebeurt in slechts een duizendste van een seconde. Doordat het roeipootkreeftje niet 'voelt' dat een vijand hem nadert, heeft het dier geen tijd om weg te schieten.







Bron